Yep en Annemarie zijn sinds de kennismaking onafscheidelijk. “Yep liep gelijk naar me toe en is niet meer van mijn zijde geweken”, zegt Annemarie. Al snel komt de hulphond bij haar in huis. “Die eerste nacht had ik een nachtmerrie over mijn missie in Bosnië. Yep maakte me wakker, kwam bij me in bed en kroop tegen me aan. Ik voelde me direct minder angstig.”

Geen angst

Lange tijd kent Annemarie geen angst. Bij Defensie had ze geleerd emoties uit te schakelen en door te gaan – wat er ook gebeurt. In Bosnië maakt ze veel mee: een dierbare collega komt om, ze wordt gegijzeld en een kogel raakt haar net niet.

Terug in Nederland praat Annemarie er niet over. Pas jaren later, als ze bij de politie werkt, knapt de bom. “Tijdens een gijzelingsoefening werd zogenaamd op me geschoten en raakte ik ‘gewond’. Het was gespeeld, maar voor mij voelde het levensecht. De nachten erop werd ik geteisterd door zwartgallige dromen. Overdag had ik een kort lontje: ik was ongeduldig, snauwde en werd om het minste of geringste boos.”

Ik voelde niets

De klachten nemen toe en al snel volgt de diagnose PTSS (posttraumatische stressstoornis). “Ik durfde niets meer, schrok snel en zat vol met agressie”, zegt Annemarie. “Hele dagen lag ik op bed met de gordijnen dicht, ik leefde in een waas en voelde niets.” Een vriendin van Annemarie staat erop dat ze met zichzelf aan de slag gaat. Ten einde raad zoekt Annemarie professionele hulp en gaat ze praten. “Het duurde een jaar voordat ik uit het diepe dal klom. Langzaamaan leerde ik weer voelen en mijn emoties uiten.”

Nog steeds heeft Annemarie weinig energie en werken kan ze niet, toch ziet ze haar toekomst zonnig tegemoet. “Het gaat goed met me, ik heb lieve vrienden en een geweldige hond. Als ik moet huilen, geeft Yep me een dikke lebber. En als ik bang ben, komt hij tegen me aan liggen. Iedere nacht liggen we lepeltje-lepeltje. Dankzij Yep voel ik me veilig.”