Bruno is 17 jaar als hij in dienst treedt van Defensie; 2 jaar later vertrekt hij naar Irak, zonder enige verwachting. “Ik laat het gebeuren en we zien wel wat we gaan doen”, dacht Bruno destijds.

De eerste indrukken waren verwarrend, Bruno vroeg zich af waar hij in beland was. Zijn primaire taak was lasser-plaatwerker maar daarnaast werd hij ingezet als zogenaamde ‘mineur’: bermbommen-zoeker. “We hebben een aanval gehad bij een politiebureau en ik weet dat ik iemand geraakt heb. Ik heb iemand van het leven berooft”, aldus Bruno. Op het moment zelf deed het hem niet zoveel, tijdens zo’n actie is het jouw leven of dat van een ander. Maar 10 jaar later hielden de herinneringen aan deze gebeurtenis Bruno steeds meer bezig en hij kampte met enorme schuldgevoelens. De trigger was het moment dat hij Defensie in 2012 moest verlaten vanwege een reorganisatie. Bruno viel in een zwart gat want het enige dat hij tot dan toe had leren kennen, was de militaire wereld.

"Soms denk ik nog wel eens: Als het toen gelukt was om uit het leven te stappen, was het ook goed geweest".

“Ik kreeg meer nachtmerries, meer schuldgevoelens en uiteindelijk gaat er iets mis in je hersenpan en ontplof je”, legt Bruno uit. Het escaleerde in 2014, in een confrontatie met zijn eigen vader. Dit opende zijn ogen want juist zijn vader was de persoon die door zijn gedrag heen kon kijken, die altijd overal doorheen kon prikken; Bruno besefte dat hij hulp nodig had. Op zijn sterfbed in 2016, sprak Bruno’s vader zijn spijt uit dat hij hem de dienst in had laten gaan. “Ik heb een lieve, sociale jongen weggebracht en een verknipte man teruggekregen”.  Na het overlijden van zijn vader, zijn grootste vriend, doet Bruno een poging om uit het leven te stappen. “Soms denk ik nog steeds dat als het toen gelukt was, was het ook goed geweest”, aldus Bruno.

“PTSS heb je en hou je de rest van je leven. Mijn vader had graag gezien dat ik er mee om had kunnen gaan en weer een fijne vader voor mijn kinderen zou kunnen zijn”.  Die wens van zijn vader heeft Bruno doen besluiten om het traject in te gaan voor een hulphond. Een hulphond wordt vaak gezien als laatste redmiddel maar Bruno zou willen dat hij eerder voor een hond gekozen had. Het is voor Bruno een verschil van dag en nacht. Samen met Kane is hij weer in staat om boodschappen te doen en zelfs een bezoek te brengen aan de bioscoop met zijn kinderen. Ook voor het thuisfront is het fijn. Zijn vrouw legt uit: “Ik kan nu zelfs een weekendje weg met een vriendin, zonder me zorgen te maken om Bruno”. Dat was eerder ondenkbaar want zij was steeds vader, moeder, kostwinnaar en ‘hulphond’ tegelijk.           

 "Ik heb Kane nodig en Kane heeft mij ook nodig". 

Bruno heeft zijn hond al gekregen als pup van 16 weken oud. De band die hij met hem heeft is van jongs af aan opgebouwd en gaat heel diep. Kane heeft van een instructeur van Bultersmekke geleerd om Bruno te begeleiden, in de winkel of op straat bij onverwachte gebeurtenissen en samen vormen zij een team, een ijzersterk team. “Ik heb Kane nodig, maar Kane heeft mij ook nodig!”, besluit Bruno. 

Bultersmekke Assistancedogs is een centrum waar honden door hun eigen baasje worden opgeleid tot volwaardig gecertificeerde hulphond. Dit noemen ze  teamcoaching. Ook veteranen met PTSS kunnen bij hen terecht. Doordat ze hun hond van kleins af aan opleiden binnen de eigen thuissituatie, ontstaat een hechte samenwerking tussen veteraan en hond. De training is vanaf het begin toegespitst op de specifieke hulpvraag van de veteraan.