Wil je mijn actie steunen? Neem dan eens een kijkje op mijn actiepagina.

De start van de tocht

Om 7 uur 's ochtends ben ik van huis vertrokken richting Zwolle om de starttijd van 8 uur te halen. Bij aankomst voelde het direct vertrouwd: meerdere mensen herkenden mij meteen en riepen "Hé, daar is de hulphond weer!". Voor de duidelijkheid, ik loop niet met een ‘echte’ hulphond, maar draag een knuffelhulphond met mij mee (zie foto). Dat doet me altijd goed en bevestigt nog eens hoe belangrijk het is om hiermee door te gaan.

De start was fris en bewolkt, maar gelukkig droog. Naarmate de ochtend vorderde, brak de zon door en steeg de temperatuur naar een aangenaam niveau, wat het lopen een stuk prettiger maakte.

De route

De eerste 10 km voerde langs de IJssel, een prachtige omgeving om te wandelen. Na deze eerste lus kwam ik terug bij de start, waar ik kort pauzeerde voordat ik aan de volgende 20 km begon. Dit deel van de route liep door Zwolle Zuid en het centrum. Zwolle is mijn geboortestad, en het was mooi om er weer eens terug te zijn na lange tijd.

Onderweg werd ik meerdere keren aangesproken over mijn wandeltocht en de hulphond. Om extra aandacht te trekken, had ik de hond een baret opgezet, waardoor hij nog meer opviel. Hierdoor werd het voor mensen sneller duidelijk dat het om een veteranenhond ging. Hoewel mijn voorkeur vooral bij de militaire gemeenschap ligt, besef ik door gesprekken met politie- en brandweerpersoneel dat een hulphond ook voor hen van grote waarde kan zijn in het herstelproces.

De finish en persoonlijke reflectie

De wandeling verliep voorspoedig en ik voltooide de 30 km in 4 uur en 54 minuten. Misschien iets te snel, maar het ging zo lekker. Bovendien vliegt de tijd voorbij wanneer je in gesprek raakt met medewandelaars. Hoewel sociaal contact voor mij nog altijd een uitdaging blijft en veel energie kost, doe ik het met plezier, omdat ik weet waarvoor ik het doe: niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn collega’s. Zelfs al ken ik ze niet allemaal persoonlijk, ik gun iedereen de kans om een hulphond te hebben als ondersteuning bij herstel en re-integratie in de maatschappij.

Wat mij betreft is dit proces uitdagender dan ik aanvankelijk dacht. Ik dacht lange tijd dat ik geen hulphond nodig had, maar ben daar inmiddels op teruggekomen. Afgelopen maand heb ik de intake gedaan en hoop ik dat het traject mij verder zal helpen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn vrouw en kinderen.

Ik kijk met een goed gevoel terug op deze wandeltocht en hoop in de toekomst nog veel meer van dit soort bijzondere ervaringen te kunnen delen.