5 jaar geleden kreeg ik een relatie met een Afghanistan-veteraan met PTSS. Ik liep tegen veel problemen aan, waardoor ik behoefte had aan “gelijkgestemden”. Iemand die me écht begreep. Alweer bijna 2 jaar geleden sprak ik af met een lotgenote in een bistro in mijn woonplaats. Wat was het fijn om even samen te sparren, wat was het bizar om zoveel overeenkomsten te horen en wat deed het me verdriet om te horen dat haar op dat moment driejarige zoontje, maar vragen bleef stellen over zijn papa. En zelfs een keer vroeg; “wat doe ik dan fout, mama?”

Nu is er tegenwoordig voor bijna elk probleem, over elk onderwerp een prentenboek te vinden waarmee je zoiets bespreekbaar kunt maken en op een simpele manier kunt uitleggen, maar mijn (inmiddels) vriendin had gegoogeld, was naar de bieb geweest, maar had niets gevonden. Het enige wat ik dacht was: ‘Daar moet dus verandering in komen”. Als kleuterjuf heb ik altijd al een prentenboek willen schrijven. Ik schreef al eens een boek voor volwassenen, ik schreef al vaak blogs, maar nog nooit een boek voor kinderen.
“Sil snapt het niet” maakt PTSS (bij veteranen) bespreekbaar bij kinderen. Kinderen herkennen situaties beschreven in het boekje en daar kun je als ouder op aanhaken. Ook met de emoties, die met een gekleurde stip worden aangegeven op het shirt van Sil en papa kun je een mooi gesprek met je kind openen. Het boekje onderstreept dat het niet aan het kind ligt dat papa of mama (of misschien wel opa) soms “anders” doet.

Mijn hart ligt bij het jonge kind. En mijn juffenhart hoopt dan ook dat ik kinderen met een ouder met PTSS kan laten inzien dat niet papa of mama, maar zéker niet zijzelf, schuldig zijn aan de soms vervelende situaties die zich voordoen.

Tekst: Miriam Niels

Het boekje is te koop via: www.silsnapthetniet.nl