Als dienstplichtige van de lichting ’78-5, was Aloys in Assen gestationeerd bij de 43^e brigade. Het leek erop dat hij zijn tijd ‘gewoon’ uit zou dienen totdat eind ’78 de situatie in Libanon drastisch veranderde. De VN zat hiermee in een lastig pakket, de Fransen trokken zich terug en Nederland wilde zich wel graag profileren en stapte naar voren. Maar de 44^e brigade die speciaal bedoeld was voor VN-missies, kwam manschappen tekort. “En dus kwamen ze bij de 43^e uit. Er was geen sprake van vrijwilligheid, er werd ons op een vrijdagmiddag kortweg meegedeeld dat we naar Libanon zouden vertrekken”, vertelt Aloys.

Bij terugkomst, bleek Aloys niet meer dezelfde als bij vertrek. Hij droomde veel en had last van herbelevingen. Hij voelde zich verloren, zijn verkering liep niet lekker en ging ook uit. Nazorg was er toen nog niet of nauwelijks en hij moest  het zelf zien te rooien. Aloys besloot om als Kort-Verband-Vrijwilliger terug de dienst in te gaan. Dat pakte niet goed uit voor hem, hij kwam in een heel andere wereld terecht dan waar hij uitgestapt was en het paste niet meer bij hem. Nadat hij een aantal jaren in het bedrijf van zijn vader meewerkte, ging hij als gemeenteambtenaar aan het werk; werk dat hij nu nog altijd met veel plezier doet.

Aloys verbond zich als vrijwilliger aan het Nederlands Veteraneninstituut voor het programma ‘Veteraan in de klas’. Voor dit programma staat hij niet alleen voor groep 7 en 8 uit het basisonderwijs maar ook in het voortgezet onderwijs en het beroepsonderwijs en verzorgt hij lezingen voor bedrijven.  “De diversiteit is erg leuk. In het basisonderwijs kan ik bijvoorbeeld de parallel trekken naar pesten, een soort van oorlogvoering in mijn beleving, en in het beroepsonderwijs inzoomen op dilemma’s: hoe zou jij reageren in een bepaalde situatie, wat zou je doen en kiezen onder extreme en buitengewone omstandigheden?”, aldus Aloys.

In 2007 komt hij zijn jeugdvriendin weer tegen, de verkering die kort na zijn terugkomst uit Libanon stukliep. Inmiddels zijn ze alweer heel wat jaren gelukkig getrouwd. “Mijn vrouw kreeg voor de tweede keer flink wat te stellen met me  naar aanleiding van mijn uitzending naar Libanon”, vertelt Aloys, “maar deze keer was onze relatie er wel tegen bestand”. Want in 2017 barst dan toch de bom, en Aloys is zeker een half jaar uit de running. “Ik ben een perfectionist en ik voelde me overbelast. Alle ellende en onrust kwam eruit!”, herinnert Aloys zich. Via Centrum ’45 wordt de diagnose PTSS gesteld. Met de hulp van therapie en BioCheck, het bedrijf van de zoon van zijn huidige vrouw, komt Aloys er bovenop. “Toch moet ik er altijd bedacht op zijn, dat ik mezelf niet voorbij loop en teveel hooi op mijn vork neem. Gelukkig trapt mijn vrouw zo nodig op de rem!”, aldus Aloys.  

Zijn deelname aan de Walk4Veterans is voor hem een logische keuze. “Ik weet hoe het voelt om met PTSS te leven en hulp nodig te hebben. Daarnaast is bewegen een tweede natuur en snijdt het mes zo aan twee kanten. Ik wil graag met tevredenheid terug kunnen kijken op mijn leven, iets nalaten. Mijn motto is  dan ook: Hij die iets wil, vindt een oplossing. Hij die niets wil, vindt een excuus!”, besluit Aloys.