Een groet uit Bonaire

juli

“Bon tardi, goedemiddag”, klinkt het als we een Skype-verbinding maken met Louis Coppen. Het is 7 uur in de ochtend voor Louis maar al 13.00 uur ’s middags voor ons want Louis woont op Bonaire. “Bon dia, goedemorgen, Louis”. Louis is aan het hardlopen en mountainbiken voor de Walk4Veterans, de ‘Walk’ gaat hiermee wereldwijd. En dat prikkelt de nieuwsgierigheid: hoe komt iemand op Bonaire er toe om mee te doen aan de Walk4Veterans?!

Louis is half Nederlands-half Indisch. Zijn opa was milicien in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en overleed bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Zijn familie kwam in de jaren ’50 naar Nederland. “In 2018 heb ik een reis naar Indonesië gemaakt en heb ik plaatsen bezocht waar mijn vader gewoond en gewerkt heeft. Het was een prachtige en betekenisvolle reis die me veel inzicht gaf over mijn herkomst, een heuse ‘trip down memory lane”, aldus Louis.

“Na thuiskomst van een missie draagt de veteraan in zijn/ haar verdere leven, geestelijk, een onzichtbare rugzak mee. Niemand, behalve de veteraan die deze rugzak draagt, weet hoe zwaar deze rugzak is.”

In 1981 vervulde Louis zijn dienstplicht om daarna voor Defensie te blijven werken bij de Marechaussee. Voor zijn werk heeft hij 9 jaar in Seedorf (Duitsland) gewoond en 8 jaar in het Caribisch gebied. In totaal vertrok Louis 7 keer voor een missie, o.a. naar de Sinaï, naar Bosnië en Afghanistan. Zo woonde hij een jaar lang tussen de lokale bevolking in Banja Luka waar hij de Bosnisch-Servische recherche trainde en waar identificatie plaatsvond van mensen die gevonden werden in massagraven.. “Dat was een zware en emotionele missie”, vertelt Louis, “maar ook heel betekenisvol. Voor het rouwproces van de nabestaanden was het heel belangrijk dat zij hun dierbaren konden begraven en wisten wat er met hen gebeurd was”.

In 2015 was Louis een weekend bij Stichting De Basis (tegenwoordig onderdeel van het Nederlands Veteraneninstituut), waarin ondersteuning en nazorg werd verleent aan mensen in een risicoberoep. Hij zag een paar maten terug uit zijn tijd in Bosnië, 22 jaar na dato. “Ik kon aan hun houding en gedrag zien dat de missie zijn sporen nagelaten had, door een bepaalde spanning in houding en gedrag”, herinnert Louis zich. “Iedere veteraan droeg fysiek zijn/ haar militaire rugzak tijdens de missies. Na thuiskomst draagt de veteraan in zijn/ haar verdere leven, geestelijk, een onzichtbare rugzak mee. Niemand, behalve de veteraan die deze rugzak draagt, weet hoe zwaar deze rugzak is.”

In 2019 ging Louis met FLO en liep de pelgrimstocht, de camino, naar Santiago de Compostella en liep hiermee symbolisch van militair naar burger, om zijn rugzak wat lichter te maken. Sinds dit jaar woont Louis weer op Bonaire waar hij aan een 2-jarig project werkt voor het ministerie van Justitie en Veiligheid. Hij las de advertentie voor de Walk4Veterans in de Checkpoint en wilde zich onmiddellijk inzetten voor al zijn collega’s wiens rugzak nog steeds (te) zwaar is. “Ik heb altijd gesport en mijn doel is om met hardlopen en mountainbiken, zoveel mogelijk geld op te halen. Zo hoop ik mijn steentje bij te kunnen dragen aan het lichter maken van iemand anders zijn leven en rugzak”, besluit Louis.