Al vanaf dat ik een klein jochie was wilde ik eigenlijk bij Defensie, en dan niet zomaar, maar het liefst bij het Korps Mariniers of Korps Commando Troepen
(KCT). Uiteindelijk ben ik gaan trainen om mee te doen aan de kennismakingsdagen van het KCT. Dit is onderdeel van de sollicitatie bij het KCT en bestaat uit 3 dagen proefdraaien. Ze laten hier het puntje van de ijsberg zien, van wat het is om commando te “worden”. Mijn gehoor was helaas zodanig slecht dat ik in 2018 ben afgekeurd voor elke gevechtsfunctie binnen Defensie (want koppig als ik ben, wilde ik de aanmelding toch proberen).Toen ik uiteindelijk op mijn gehoor werd afgekeurd na deze kennismakingsdagen, was ik volledig verslagen. Mijn droom lag in duigen. Ondanks dat ik wist dat ik kon worden afgekeurd op mijn gehoor, was het toch een grote klap. Ik dacht dat dit het ergste was wat mij ooit zou overkomen in mijn leven. Na twee weken heb ik mijzelf herpakt en ben ik gaan solliciteren bij het Sint Antonius Ziekenhuis. Ik had het jaar daarvoor de opleiding HBO-verpleegkunde afgerond als plan B.

Ik dacht: “Als ik Commando had willen worden, moet ik niet nu bij de pakken neer gaan zitten. Anders was ik het sowieso niet waard geweest.” Inmiddels werk ik nu twee jaar met veel plezier op de afdeling Vaatchirurgie en start ik in november de opleiding tot IC-verpleegkundige. Voordat ik naar defensie ging wist ik al dat ik rechts een slecht gehoor had. Ik heb dit voor mijn sollicitatie al laten testen. In 2016 ben ik er per toeval achter gekomen dat ik iets in mijn rechter frontaalkwab (voorkant van de hersenen) had zitten na een MRI-scan die ik na de gehoortest moest laten doen. Wat dit precies was, wist men op dat moment nog niet. Wat ik wel wist, is dat ik elk half jaar terug op controle moest komen. In de zomer van 2020 bleek de halfjaarlijkse MRI-scan voor het eerst in vier jaar af te wijken: de geheimzinnige plek in mijn hoofd was gegroeid. Hoewel het millimeterwerk betrof, een operatie bleek noodzakelijk. Meteen gaan er dan allerlei gedachten door je hoofd, met op dat moment mijn grootste vraag: Hoe ga ik dan uit die operatie komen? De uiterst bekwame Prof. dr. Robe (mijn neuro-chirurg) stelde mij gerust, maar desalniettemin besloot ik op dat moment mij wel in te schrijven voor een fysieke test een jaar later. Ik ben altijd al sportief geweest en ik wilde een bepaalde zekerheid van mijzelf dat ik na de operatie weer terug op mijn oude niveau kon gaan sporten. Ik besloot om de Strong Viking obstacle run van 42 km te gaan lopen.

De operatie verliep vrij voorspoedig. Ik had wel veel hoofdpijn bij het wakker worden en ik voelde mij alles behalve goed in de eerste paar dagen. Na 5 dagen mocht ik naar huis met mijn vriendin. Helaas hoorde ik 3 weken later dat uit het pathofysiologische onderzoek bleek dat mijn tumor (tweedegraads glioom) een TERT-mutatie heeft. Dit houdt in dat mijn tumor zich mogelijk als een vierdegraads glioom kan gaan gedragen: een zeer agressieve vorm van hersenkanker. Hoe lang ik heb en wanneer de tumor zich zo zal gaan gedragen konden de artsen mij niet vertellen tijdens het bezoek in het ziekenhuis. De grond zakte onder mij vandaan. Het enige wat ik kon doen was tijdens het gesprek met de artsen mijn tranen inslikken en de praktische vragen stellen: Wat gaan we nu doen? En hoe gaan we het doen? Na het bespreken van het plan van aanpak verstreken er nog een aantal weken voordat ik moest worden bestraald. Opeens moet je rekening gaan houden met verschillende zaken waar je eerder nog niet veel aan dacht en een stuk moeilijker worden opeens: het kopen van een huis, het krijgen van kinderen en wat te doen met de tijd die je rest. Gek genoeg kreeg ik juist tijdens de bestralingen nieuwe moed. Ik mocht niet zelf rijden naar mijn afspraken. Ik werd gebracht door met name mijn vriendin, familie en vrienden. Mijn vriendin zei tegen mij: Liever de nare tijden met jou, dan de goede tijden met een ander. Mijn omgeving stak ook een hart onder de riem tijdens die korte maar fijne ritjes van en naar het UMC. Hierdoor werd ik mij bewust van de waarde van kwaliteit van tijd, ten opzichte van de kwantiteit.

Nu ben ik gelukkig goed uit de operatie gekomen en wil ik een crowdfunding aan mijn fysieke uitdaging plakken. Ik wil een totaalbedrag van € 51.000 ophalen omdat de run op 16 oktober 2021 plaatsvindt: 51 weken na mijn operatie. Het opgehaalde geld wil ik 50/50 verdelen over twee goede doelen die mij aan het hart gaan. De eerste betreft een onderzoek naar hersentumoren binnen het UMC Utrecht, welke kijkt naar het effect van resectie van gliomen. Het hersentumor onderzoek dat ik ga steunen heb ik samen met MANP I.A.M. Vosman en Dr. T.J. Snijders uitgezocht. Dr. Snijders vertelt hieronder om wat voor onderzoek het precies gaat. De andere 50% wil ik schenken aan de organisatie Hulp voor Helden. Hulp voor Helden is een organisatie die het welzijn wil bevorderen van militairen, veteranen en hun thuisfront. Met diverse projecten geven zij hun aandacht, erkenning en steun. Als mijn jongensdroom om naar Defensie te gaan er nooit was geweest, was ik er misschien nooit achter gekomen dat ik een hersentumor had. Dus ere wie ere toekomt, ik loop ook voor hen. Ik wil een stukje waardering vanuit mijn kant naar zowel de plek waar ik ben behandeld als naar Defensie uitspreken door middel van deze actie. Als u besluit te doneren, zal dus 50% daarvan naar het onderzoek naar hersentumoren gaan, en 50% naar Hulp voor Helden. Hopelijk wilt u mij daarin steunen!

Doneren kan via: https://hersenonderzoek.actievoorumcutrecht-wkz.nl/actie/zieksterk